De afgebeelde voorwerpen in de schilderijen van Joke Frima (1952) zijn soms bijna bescheiden te noemen. Een eenvoudige, zachtgele peer, een breekbare komkommerbloem of een sierlijke Oost-Indische kers. Bladeren kronkelen loom en volgens hun eigen plan door het beeldvlak. De kleurrijke bloemen lijken eigenlijk veel minder belangrijk dan al dat groen. Andere schilderijen van Frima zijn meer majestueus, zoals de subtiele en overweldigende waterlelies in Epifanie, het grootste werk dat de kunstenares ooit gemaakt heeft. Maar het centrale thema in haar schilderijen is altijd hetzelfde: de alledaagse schoonheid van de natuur, onaangeraakt door de mens. Frima laat haar palet dan ook door de natuur dicteren: in haar schilderijen zien we een aaneenschakeling van groene tinten, aangevuld met meer opvallende kleuren in bloemen en fruit of groente.