Stilletjes sluipt het oog van de toeschouwer door de verlaten interieurs van Alain Gazier (1956). Geruisloos glijdt de blik over de glanzende tegelvloer om uiteindelijk te ontsnappen door een half geopende deur met doorkijkje naar de achtergrond. Mensen zijn er in de schilderijen van Gazier nooit te zvinden. Wel is hun aanwezigheid merkbaar. Het lijkt alsof ze net de kamer uit zijn gelopen, of misschien juist al eeuwen geleden. Maar ooit waren deze zalen en hallen bewoond. Gazier werkt in zijn schilderijen veel met wittinten, voornamelijk in de tegelvoeren, die een basis vormen voor zijn voorstellingen. Een enkel kleurelement, in de vorm van één of meerdere verlaten pluchen stoelen, trekt het oog vervolgens naar de achtergrond.